| |
Boek 'V2-VERGELTUNG' UIT DEN HAAG e.o. |
Duitsland was in de Eerste Wereldoorlog [1914-1918] verslagen en werd ontwapend. Door het Verdrag van Versailles werd het Duitse leger beperkt tot 100.000 man [artikel 160] en werd het bezit van tanks en vliegtuigen verboden [artikelen 171 en 200]. Het Duitse leger mocht slechts een zeer kleine hoeveelheid lichte artillerie overhouden; zware artillerie en luchtdoelartillerie waren verboden [artikel 164]. Inspecteurs van de Volkenbond2 hielden streng toezicht op de ontwa-pening en het verbod om wapens te fabriceren. Daarmee kreeg Duits-land, zo dacht men, geen kans om opnieuw een oorlog te beginnen. Vanaf het allereerste begin trachtten de Duitse strijdkrachten de bepa-lingen te ontduiken: de ontmantelde wapenindustrie werd naar Zwitserland, Zweden en Nederland overgebracht en in de Sovjet Unie werden tanks en vliegtuigen in het diepste geheim beproefd.
Omdat het bezit van zware artillerie was verboden, zag het Duitse leger een kans in de ontwikkeling van raketten, die immers niet met name waren genoemd onder de verboden wapens. Al sinds de jaren ’20 werkte Duitsland aan de ontwikkeling van raketten voor oorlogs-gebruik. Het leger gaf daarom vanaf eind 1929 veel geld aan Wernher von Braun, één van de geleerden, die een grote rol speelden bij het bouwen van de raket.
In 1925 gaf Adolf Hitler in zijn ‘Mein Kampf’ uiting aan het Duitse gevoel van machteloosheid, eerloosheid en verraad, dat volgens hem alleen door een krachtige herbewapening weer ongedaan gemaakt kon worden: ‘Gerade unser Volk, das unter den tausend Augen des Friedensvertrages von Versailles entwaffnet dahinleben muß, vermag irgendwelche technische Vorbereitungen zur Erringung der Freiheit und menschlichen Unabhängigkeit nur dann zu treffen, wenn das Heer innerer Spitzel auf diejenigen dezimiert wird, denen angeborene Charakterlosigkeit gestattet, für die bekannten dreißig Silberlinge alles und jedes verraten’. Na de demokratische [!] machtsovername werd geleidelijk aan de herbewapening ter hand genomen en werden de verbodsbepalingen meer en meer openlijk ontdoken. De Gealli-eerden ondernamen niets hiertegen!
Nadat in 1934 twee kleine prototypen met succes vanaf het eiland Borkum waren afgevuurd, kwamen op ruimere schaal financiële middelen ter beschikking. Met dit geld werd in de loop van 1936 een groot ontwikkelings- en testcentrum voor raketten aangelegd bij het achteraf gelegen Peenemünde aan de Oostzee. Daar kon in alle rust en onder de grootste geheimhouding gewerkt worden aan de ontwikke-ling van de raketten. De eerste geslaagde proefvlucht van een V-2 [toen nog bekend onder de naam Agregate-4] was op 3 oktober 1942.
Vaak wordt beweerd dat bij Peenemünde de eerste echte ruimtevaart begon. Wernher von Braun werkte immers na de oorlog in Amerika bij de NASA en maakte daar zijn droom waar: mensen op de maan. Deze droom was echter voor velen als een dodelijke nachtmerrie begonnen.
Kleijntjens, J.: De Volkenbond. Wassenaar/Leiden, z.d. [ca. 1930].
Mandere, H.C.G.J. van der: Het Vredesverdrag van Versailles en de daarmede verbandhoudende verdragen van St.Germain, Trianon, Sèvres en Neuilly. Staten en Volkeren. 2e serie No. 1-7. Hillegom, z.d.
Polte, H.J. : Militärgeschichtliche Reiseführer Peenemünde. Berlin-Bonn-Hamburg, 1995. ISBN 3-8132-0474-X.
Naar de voetnoten
Terug naar inhoudsopgave